Vann - Duradaan

Duradowie - 99%, pozostałe rasy nie są tolerowane w granicach państwa Duradów. Pozostały jeden procent to więźniowie, podróżnicy, uwięzieni badacze i głupi handlarze innych ras. Albo emisariusze polityczni, co generalnie jest rzeczą niebywale rzadką.

Duradowie są gigantami mierzącymi sobie ponad dziewięć, aż do czternastu stóp wysokości. Zdarzają się i wyżsi, bardzo szanowani i czczeni wśród plemion duradzkich. Mają budowę typowo humanoidalną.


Patrymonializm. Nie: monarchia. Duradowie nie wypracowali w swojej społeczności innego sposobu sprawowania i przekazywania władzy jak z ojca na syna, a przypadek przekazania władzy córce jeszcze się nie zdarzył. Z racji zwykłej wielodzietności Duradów nierealna wydaje się sytuacja, aby władca nie miał wystarczająco synów, którym mógłby przekazać władzę - taki władca uznany byłby za słabego i niepłodnego i prędko wygnany bądź pozbawiony życia. Władcą plemion Duradów jest Luyn, pochodzący z jednego spośród kilku rodów, według tradycji ustnej wywodzących się od ostatniego spośród kamiennych gigantów. Obecnie panującym od wieków w Duradaanie rodem jest ród Kannarap, co oznacza tyle, co "Duża Głowa", wywodzący się od drugiego syna legendarnego Arraryupa, Lepomena.

Ziemia jest częścią domeny władcy. Duradowie podlegają władcy. Każdy handlarz, obcy i inny zobowiązany jest przestrzegać nakazów władcy. Plemiona jednoczą się na rozkaz władcy, władca ma też prawo te plemiona rozdzielić. Wszystko oczywiście teoretycznie - tak naprawdę władza Luyna zależna jest w całości od kaprysów i zgody duradzkiej społeczności. Dość specyficzne jest jednak dla gigantów, że cechują się hardym temperamentem tylko wobec obcych, a ich własna kultura nauczyła ich cierpliwości wobec własnego władcy - powstania i niezgoda tradycyjnie następują więc tylko w przypadku, gdy władca jest rzeczywiście niekompetentny i działa na niekorzyść społeczeństwa duradzkiego.

W imię Luyna i za jego zgodą, wodzami poszczególnych plemion wchodzących w skład Duradaanu są Abemowie, również pochodzący z poszczególnych rodów.


Absolutna wolność ekonomiczna. Każdy może robić co tylko żywnie mu się podoba i nie musi o tym kogokolwiek informować - chyba, że w grę wchodzi tutaj jeden z rodów, chluba plemienna, któremu lepiej się nie narażać. Jedynym ograniczeniem i roszczeniem, jakie odprowadzają poddani Luyna, jest składana wodzom co księżyc danina, która jest następnie przesyłana konwojem do siedziby Luyna, Ranabroak.


Kultura - różnorodna. Choć Duradowie sprawiają wrażenie zjednoczonych, tak naprawdę dzieli ich bardzo wiele. Przede wszystkim są wewnętrznie podzieleni - na żyjących w górach, żyjących na nizinach i żyjących w ruinach albo w okolicach rzek i strumieni. Z tej oczywistej racji najczęściej zajmują się rzemiosłem związanym z miejscem zamieszkania, pierwsi na przykład wydobywają miedź i żelazo, korzystają z kuźni, kują broń. Niektórzy wypasają też kozy i owce na halach. Drudzy zajmują się głównie pasterstwem, niektórzy też uprawą. Mieszkańcy ruin dawnych społeczeństw zamieszkujących dzisiejszy Duradaan i rzek są "bardziej cywilizowani" - handlują, łowią ryby, szyją, zajmują się przeróżnymi usługami.
Ostatnia grupa jest najmniej liczna i cieszy się najmniejszym poważaniem współbraci. Wielu spośród tych, którzy przeprowadzili się z kamiennych osiedli i grot do ruin miast ma jednak rodziny i kuzynów w górach, dla ocalenia więc swojej twarzy i honoru, często tam przebywają.

Typowym elementem kultury olbrzymów jest wytwarzanie posążków i naszyjników z kamieni, zwykłych i szlachetnych. Posążki są typowo sakralne i wskazują na zaawansowany kult przodków. Giganty nie wznoszą typowych kaplic, ale obecne są pośród nich miejsca kultu, do których wstęp ma każdy z ludu Duradów - są to ogromne kamienne kręgi z jednym, centralnym kamieniem - zwykle ogromną bryłą kamienia szlachetnego - czczone w czasie obrzędów. W takich miejscach kultu chowa się również masowo zmarłych Duradów, w dużych mogiłach należących do rodzin nieszlacheckich. Rodziny szlacheckie mają własne kurhany w Ranabroaku.


- Mieszane (wbrew pozorom),
- Przetrwanie,
- Wojna.


Przodkowie. Tylko i wyłącznie - panuje również kult wysokich Duradów, którzy, jak się wierzy, zaklęci w sobie mają przychylność przodków. Większość prac w Duradaanie wymaga bowiem dużej krzepy, a im kto wyższy, tym zwykle tąż posiada. Wyżsi mają szansę nawet na przysposobienie do jednego z rodów, a na pewno na zdobycie znaczącej pozycji społecznej.

Według podań ustnych, Duradowie są potomkami kamiennych olbrzymów, Abogadów, zamieszkujących dawniej ziemie Duradaanu, tylko w górach. Cześć oddaje im się we wspomnianych miejscach kultu poprzez odmówienie krótkiej modlitwy, wyrazów uznania, pozostawianie malowanych kamieni u podnóża wielkich kamiennych brył, a także nawet rytualne orgie w dzień pełni księżyca.


Na terenach obecnego Dunadaanu znajdowały się kiedyś żyzne, zarządzane przez ludzkie plemiona ziemie. Owo plemię rozwijało się powoli i pokojowo, zaludniało okoliczne niziny i góry, budowało własną cywilizację. Najpierw wsie, potem większe osiedla, aż w końcu miasta i nawet metropolie. Cały czas towarzyszyła mu obecność sąsiadów - kamiennych olbrzymów, czyli Abogadów, jak również krasnoludów. Ze względu na handel jaki prowadzili z obiema tymi rasami i ich umiejętności przetwórcze, a także swojemu sprytowi, ludzie z Dunadaanu bardzo szybko się wzbogacili. Wraz z bogactwem przyszło zuchwalstwo, a potem pewność siebie i dalsza żądza zarobku. Skończyło się to dla nich tragicznie.

W pierwszym wypadzie ludzie złupili i zniszczyli legendarne krasnoludzkie miasto, Harthalan, biorąc tysiące jeńców i czyniąc z nich niewolników. Jego ruiny dzisiaj straszą nieskończonymi głębiami pod najwyższą górą Dunadaanu, Rykhiem, "Szczytem". Potem zajęli się kamiennymi olbrzymami, wysyłając przeciwko nim eskadry najlepszych magów, planując zawalić ich pod ich kamiennymi siedzibami. Na ich nieszczęście, okazało się, że ich magia jest nieskuteczna. Zirytowani i zasmuceni Abogadowie ruszyli do walki, miażdżąc cywilizację ludzi, ale samemu odnosząc niepoliczalne straty. Na skutek tych działań i zejścia z gór, upadła powoli również i cywilizacja kamiennych olbrzymów, ich wnętrze mętniało bowiem, stając się ciałem, a oni sami maleli i miękli od wpływu słońca. Tak oto powstali Duradowie.


Luyn Babagan Kannarap - stary i dobry władca z rodu Duża Głowa. Liczy sobie lat 68, posiada dziewiętnastu żywych synów i siedem żywych córek (co nawet jak na Duradów stanowi cholernie dużą liczbę) i mierzy sobie trzynaście stóp wzrostu. W młodości, przed odziedziczeniem władzy, prowadził w regionie państwa Duradów wiele wypraw łupieżczych na słabsze ośrodki, a nawet udawał się poza tereny duradzkie na łupież obcych ziem. Cholerny olbrzym nawet pośród gigantów.

- Pożądliwy,
+ Mistrz oręża,
+ Kompetentny dowódca,
+ Idol tłumów.


- Nopok Kannarap - czwarty z żyjących synów Babagana, desygnowany przez niego na swojego następcę z racji swojej tężyzny fizycznej i posiadania głowy na karku.

- Jakop Lytapok - głowa drugiego pod względem ważności rodu w Duradaanie, wywodzącego się tradycyjnie od trzeciego syna Arraryupa, imieniem Lyponiem. Abem plemienia Kwitan, jednego z pięciu plemion duradzkich.

- Gubag Netopok - głowa trzeciego z rodów Duradaanu. Abem plemienia Zyrzów. Rodowo wywodzi się od czwartego syna ostatniego z kamiennych olbrzymów, Mahapona.

- Jublin z Bakary - najwyższy znaleziony na terytorium Duradaanu wojownik, najtęższy i najsilniejszy od wielu lat. Wyuczony w sztuce wojowania, stanowi lewą rękę Luyna i przywódcę większości najazdów. Liczy sobie aż czternaście stóp wzrostu.




Mężczyzna ten, pierwszy syn swojego ojca, Luyna Babagana Kannarapa, przebił nawet jego samego w sztuce płodzenia dzieci. I to nie byle jak - mówi się, że w trakcie rytualnych orgii, aktów i brania sobie cudzych żon, spłodził ponoć ponad tysiąc bachorów. Przyznaje się oficjalnie do nieco ponad stu, chociaż oczywistym jest, że nie pamięta już imion ich wszystkich. Umie zagrzać odpowiednio pannice, rozzłościć mężczyzn i zdeterminować ich. Mówi się, że są już wioski zamieszkane tylko przez potomków Zabenruka... Przydatne przy zaludnianiu nowych terytoriów.


Siły bojowe Duradów nie są ujednolicone. Ich ulubioną bronią są oszczepy i włócznie, czasem korzystają z młotów, rzadziej z różnego rodzaju maczug. Do walki ruszają pieszo, najczęściej ubrani w skóry albo wełniane kamizele. Ruszają pełnym natarciem, korzystając z drewnianych tarcz lub konarów - w biegu są, jak na ironię, wyjątkowo szybcy, dzięki swoim długim nogom i potężnym mięśniom. Stanowią więc miażdżącą siłę w szarży i uderzeniu.


Żadne. Duradowie nie posiadają swojej magii. Są jej przeciwnikami i są, gdy przyjdzie co do czego, niezwykle zabobonni. Ten brak magii stanowi jednak zastępuje im pewna wyjątkowa zaleta - są niezwykle odporni na wszystkie magiczne sztuczki, ich skóra przypiekana magicznym płomieniem czernieje wolniej, a oni sami wpadają w niebywały szał, gdy zetkną się z jakimikolwiek przejawami szamanizmu czy czarodziejstwa. Wynika to z ich wychowania i przekazywanych z pokolenia na pokolenie opowieści ludowych.

Kontynentalny

Zimny (umiarkowany albo subpolarny)